Ghahahahana

Murphy's law

Donderdagmorgen half 7.
Klopklopklop! 'Are you there?!'
Grom...ja ik ben er.
Ik sla mijn doek om en met een slaperig hoofd doe ik de deur open. Babs, een Ghaneze vriend, staat met een veel te blij hoofd voor dit uur van de dag tegenover me. 'Morning ma lady! To make you better!' Grijnzend houdt hij een meloen omhoog. Ah da's lief.
Ik bedank hem en ga weer naar binnen (bliksembezoekjes zijn hier heel normaal, 'even hoi zeggen' wordt hier nogal letterlijk genomen)
Ik probeer weer wat te slapen, maar door alle actieve geluiden buiten en 't besef dat ik nog steeds in Ghana ben en elk moment zo nuttig mogelijk wil besteden stap ik voor de 2e keer die dag uit bed. Ditmaal wat levendiger.
Ik bedenk me dat ik wel zin heb ik een stuk verse watermeloen en ga in de weer met mijn boterhammes om hem open te maken. Het water loopt me ondertussen in de mond.
Na een worstelpartij van 10 minuten valt hij dan eindelijk in twee helften uiteen. Getver. Bah. Juk!
De hoeveelheid zin dat ik zojuist in de meloen had heeft zich 180 graden omgedraaid...net als mijn maag.
Duizend smakkende wormen glijden glibberig rond in mijn zojuist geslachte watermeloen.
Ik doe hem weer dicht en terug in het zwarte plastic zakje, loop naar buiten en gooi met een grote zwaai de meloen op het 'vuilnisplein', waar er meteen een paar geiten enthousiast in beginnen te wroeten. Achter me staat m'n gastmoeder: 'Breakfast ready!' Hmm...M poeli pallia. Ik heb even genoeg gehad.

Later die dag besluit ik nar de markt te gaan en ik heb een doel; een roze rits.
Na 2 uur lang kraampjes af te struinen voelt het meer en meer als Mission Impossible. Door de wirwar van steegjes en kraampjes wordt ik van hort naar her gewezen. Al sissend wordt ik winkeltjes ingeroepen, of, soms brutaler, aan mijn arm meegesleept.
Hoewel ik dacht de Tamaleze markt ondertussen aardig te kennen, beland ik plots op een stuk waar ik tot dusver nooit geweest was. En waar ik ook weinig aan gemist heb.
'n Indringende geur komt me tegemoet en ik besef me dat ik op de slagersafdeling terecht gekomen ben. Overal waar ik kijk, kijken hele of halve koeiehoofden terug. Er liggen afgehakte varkenspoten, nieren (denk ik) en opengereten ratten.
En overal wordt de ambacht driftig bedreven. Bijlen knallen neer en hakken hompen vlees in twee, en aan de andere kant staat iemand 5 meter darm uit een ondefinieerbare buik te goochelen. Gatver.
Dit plaatje wordt nog wat completer door er honderden zoemende vliegen aan toe te voegen, en vrouwen die met hun vingers in het rode vlees porren om de versheid te bepalen...
Mag het een onsje minder zijn?

Dan, vermoeid maar voldaan (ik heb de rits!) wil ik richting huis. Omdat mijn fiets al drie dagen bij de fietsenmaker staat ben ik gedwongen tot de taxi. Ik loop over het verhoogde middenstuk tussen de twee rijbanen en probeer tevergeefs 'n taxi te krijgen. De een zit al vol (lees: bomvol, incl. kippen, kinderen en hoofdwinkeltjes). De andere ziet bij mijn huidskleur meteen een rugzak geld en probeert me gigantisch af te zetten. 'Tjamma!' Oftewel; doorrijden met je bak.
Ik loop verder en kijk steeds achterom of er naderende taxi's zijn, wuivend als er eentje in 't donker voorbij raast.
En dan, opeens, hopla, is de hele wereld zwart en voel ik wat suizen. Even denk ik dat ik flauwgevallen ben ofzo, maar dan zie ik dat er boven mijn hoofd nog licht is. Het trotoir begeeft zich ineens op ooghoogte en ik besef me dat ik in een van de diepe gaten gevallen ben, waarin mannen overdag lantaarnpalen aan het plaatsen zijn.
En wonder boven wonder heb ik niets, nog geen schrammetje.
Ik doe mijn handen boven mijn hoofd en leg ze op de stoep, maar merk meteen al dat het veel te hoog is om er zo uit te komen.
Even denk ik verschrikt dat ik hier de hele nacht door zou moeten brengen, aangezien niemand me hoort met het voorbijrazende verkeer.
Maar als snel zie ik verontruste Ghaneze hoofden boven het gat verschijnen, welke het hadden zien gebeuren en iets hele anders dachten aan te treffen dan een lachend meisje met het schaamrood tot achter haar oren...
Ze helpen me eruit (ondertussen is half Tamale uitgerukt om de 'selemenge in de put' te zien) Iedereen gierend van het lachen. Ikzelf ook, waardoor 't uit het gat klimmen weer eens Nienkiaans charmant ging.
Ik verontschuldig me nog een paar keer, klop het zand en stof van mijn kleren en maak me zo snel mogelijk uit de voeten. Een taxi heb ik niet meer gevonden, maar ik had zoveel adrenaline in mijn bloed dat ik binnen 20 minuten voor mijn voordeur stond..

Dorpmeeting
Voor Unicef doe ik mee met een project: The Guineawormweek. Het houdt in dat ik. samen met een Ghaneze vrijwilliger, in een klein dorpje in de buurt van Tamale de mensen een week lang voorlichting ga geven over de worm. Hoe ze het krijgen, en vooral hoe het te voorkomen is.
Zo kwam het dus dan ik op maandagmorgen half 9 in een soort hippe jeep stap en me richting Sang begeef.
Hoewel er nog electriciteit is op sommige plekken, is er voor de rest weinig. Alleen maar rieten hutjes en stoffige zandstraten, omgeven door de natuur. Een schril contrast met ontwikkelde stad nog geen uur verderop.
We bezoeken een waterbron en zien hoe het water gefilterd wordt. Het is duidelijk dat hier eerder vrijwilligers geweest zijn en het doet me goed te zien dat de 'innovatie' nog steeds gebruikt wordt.
We lopen naar onze eigen compound...een pleintje met vier huisjes eromheen.
We installeren ons en koken ons eigen eten op een houtvuurtje.
De volgende dag hoor ik vuurwerk in de verte en komt er een jongentje onze compound ingerend. 'Chiefmeeting!'
Ik ga dus de Big Boss van het dorpje ontmoeten, spannend!
We lopen door het dorpje en eindigen in een soort schaapskooi. Aan de andere kant van de ruimte is een soort altaartje waar een oude man languit op een schapenvel ligt. Aan de gespannen gezichten van de andere Ghanezen kan ik zien dat dit iets unieks is wat we doen. Ze knielen en beginnen te klappen. Omdat ik geen idee heb wat ik moet doen, lijkt mij het beste ze te kopieren. Ik ga ook door mijn knieen en probeer uit alle macht het rare Afrikaanse klapritme bij te houden.
Ze beginnen te lachen (inclusief de Chief die zijn tandloze mond tot aan zijn huig showt) en ze leggen uit dat ik niet mag klappen. Het geklap houdt namelijk in: vrouw in de kamer. Hahah..ja, dat ben ik dus.
We gaan met zijn allen naar buiten waar ondertussen het halve dorp zich verzamelt heeft. We nemen plaats op houten banken, ik mag naast de Chief. Dan opeens, uit het niets: 'BIEP! BIEPBIEP!' zegt de Chief (die tot dan toe geen woord gezegd had) terwijl hij ondertussen, om zijn woorden kracht bij te zetten, twee keer vol in mijn linkerborst knijpt.
Ik ben te verbouwereert om ook maar iets te kunnen zeggen. Ik weet niet of ik nou belachelijk boos moet worden of heel hard moet lachen...
De mensen van het dorp hebben het allemaal zien gebeuren, en moeten wat hardop lachen. De Chief ziet dat ik er nogal ongemakkelijk onder ben, en biedt direct uitgebreid zijn excuses aan.
Ik merk dat hij het oprecht meent en zeker geen kwaad in zin had...dan kan ik er ook wel weer om lachen.
Rare humor hebben die Ghanezen...

In het dorpje zijn ze geen blanken gewent (in tegenstelling tot Tamale) en ik ben hier dan ook zowel een levende attractie als een schrikbarend fenomeen. Aan de ene kant vechten kinderen om mijn hand vast te houden en wordt ik overal waar ik ga gevolgd door een schare van minimaal 50 kids, aan de andere kant zijn er kinderen die bij enkel mijn aanblik luid gillend en schreeuwend wegrennen en me stiekem vanaf een afstandje in de gaten houden. Ik voel een me een soort rattenvanger van Hamelen.

Aan het einde van de dag komen we weer bij de Chief (ditmaal bewaart hij een veilige afstand) en hebben we opnieuw overleg. Als het afgelopen is, wordt me een huwelijk met de Chief aangeboden. Iedereen wacht gespannen mijn antwoord af, en nu was het mijn beurt om heel hard in lachen uit te barsten tot verwarring van de Ghanezen. Ik zag plots mezelf daar op dat altaartje zitten, slechts gekleed in een geitenvel met 4 blonde negertjes om me heen...hahah, nee bedankt.
Enigszins gepikeerd legt hij uit dat ik makkelijk zijn 6e vrouw kan worden, want hij heeft genoeg geld om mij en 'onze' kinderen te onderhouden.
Ik zeg dat ik me bijzonder vereerd voel, maar wijs me al verontschuldigd op de trouwring om mijn hand. Het begrip is wedergekeerd...mijn toekomst en de trots van de Chief zijn met een glimlach gered.



Niet grappig:

- Een muggenbult op je rug waar je net niet kan krabben.
- Drie uur wachten op de bus om vervolgens de verkeerde kant op te rijden.
- Je telefoon in een wc (=beerput) laten vallen.
- Deze er met een emmertje weer uit moeten vissen (hij werkt nog!)
- Elke nacht om 4 uur melodieus wakker geschreeuwd worden door de omringende moskees.
- Dat ze hier 'mosque' uitspreken als 'moks'
- 'Ask' als 'aks'
- En 'film' als 'flim' (oeeeehhhh! Scary flim!)
- Je omgeslagen doek na het douchen verliezen en halfnaakt op de binnenplaats staan onder het verschrikte oog van menig Ghanees.
- Een kruising tussen een schaap en geit (hier veelal aanwezig) een 'schijt' noemen.
- Of een 'gaap'.
- Een sinasappel naar je hoofd gegooid krijgen als je een keertje niet reageert op 'selemenge hello!'.
- Een schorre haan onder je raam. Kukelhhhhhhhhh!
- Een slissende neger die Sir Samuel heet.




Lieve iedereen...dat was het weer voor deze keer. Schroom vooral niet ook even te vertellen hoe het in NL ervoor staat...ben benieuwd!!
Dank jullie wel voor jullie berichtjes en ik kijk uit naar jullie volgende reacties!!

Heel veel liefs en dikke Ghaneze knuffels, Nienke