Ritme van de monnik

Tien dagen tempel

Tijdens een reis door spiritueel India mag een bezoek aan een tempel niet ontbreken.
We besluiten ons 10 dagen te laten opsluiten en over te geven aan het ritme van de monniken. Verwachting: een groepje alternatieve hippies persoonlijk begeleidt door een charismatische goeroe die met wat vingerknippen chakra’s opent, aura’s heelt in een handomdraai en onze gedachten tot hemelse inzichten stuurt terwijl wij Zen al mediterend in een cirkeltje om zijn voeten zitten.
Niets bleek minder waar.
De meditatiecursus blijkt massaproductie waar naast enkele geinteresseerde toeristen als wij voornamelijk lokalen aan deelnamen. De zaal is groot en gevuld met 200 man. Helemaal voorin zit een kleine saai uitziende man en klein, niet Engels sprekend vrouwtje. Onze goeroe’s.
De ‘hoofdgoeroe’ blijkt lijfelijk niet aanwezig, maar wordt tijdens de meditatiesessies vertegenwoordigd door een cassettebandje welke krakerig door de geluidsboxen uit 1975 klinkt waarbij instructies in lokale taal afgewisseld wordt met wat Engels in zwaar accent: ‘Obserrrrrrrrrve yourrrrr rrrrresssperrrrrrra-...’ –KLIK: Het bandje wordt omgedraaid- ‘...tion..’
Een onderdeel van de cursus is tien dagen totale stilte, ‘noble silence’.
Niet praten, niet fluisteren, geen muziek, niet lezen, niet schrijven, niets. Op geen enkele wijze geluid maken dus. Erg vreemd om met zo’n grote groep stil te zijn. Wanneer we op de eerste dag zwijgend in een lange rij de zaal inlopen kan ik met moeite de natuurlijke wijze tot begroeten onderdrukken. Het blijkt al snel dat ik niet de enige ben die moeite heeft met het onderdrukken van het maken van geluid. Zodra we in de kleermakerzit zitten, en het bandje gestart is hoor ik achter mij: PRRRRRRRRRT, met een volume waar menig man trots een boksje met zijn soortgenoot voor zou delen.
Het blijkt uit een vrouwelijk Indisch achterste te komen en ik kijk verbaasd en lachend naar de medetoeristen. ‘Hoorden jullie dat ook? Wahahaha!!!’ blijkt non-verbaal prima communiceerbaar. Maar rekening houdend met eventuele buikkrampen en het schaamtegevoel van de luchtvervuiler hou ik me in en hoest ik mijn giechel wat weg. Terug naar de Zenmodus.
’PRRRRRRRRRRRRRRRRT!!’ Scheet nummer 2. Ditmaal van de vrouw links voor mij. Wederom gegniffel door de blanken, de lokalen verrekken echter geen spier. Nou ja, eentje dan. Want het startschot bleek gegeven en dit waren slechts eersten van velen. Een ware competitie was geboren.
Billen werden opgetild, bipsen geheven, sari’s opzij geschoven en kussentjes verlegd. De rust van het mediteren en de lotushouding leek de ideale combinatie om de boel lekker luchtig te houden. Het zweven werd wel erg letterlijk genomen.
Maar ook andere uitgangen werden gebruikt om zichzelf te ontdoen van gasvormen. Boeren waarbij de echo’s secondenlang naknetterden in de oren waren dan ook niet van de lucht.
Enorm Zen en rustgevend deze ‘noble silence’. Met ondertussen op de achtergrond onze goeroe vanuit de boxen: observeer alles wat er om je heen gebeurd zonder oordeel. Slimme man, die goeroe. Hij weet hoe hij de boel bij elkaar kan houden.
De geuren en geluiden wennen en het ritme waarbij de eerste bel om 4 uur in de ochtend onvermijdelijk klinkt wordt makkelijker. Elke dag wordt van half 5 in de ochtend tot half 10 in de avond gemediteerd met enkele korte pauze’s voor een lichte maaltijd of een korte wandeling.
De gehoopte inzichten blijven echter uit en meerdere malen heb ik het idee mijn tijd te verdoen. De eveningcourses van onze goeroe (op een sneeuwende videoband uiteraard) zijn leuk, maar niet vernieuwend of inspirerend. Het voelt meer als een bevestiging van de manier waarop ik thuis al probeer te leven. De dagen kabbelen zo wat voort, en elke vorm van poging tot contact of erkenning van ‘hetzelfde proces’ bij de medecursisten door een glimlach of knikje wordt beantwoordt met een neutrale danwel boze stugge blik. Niets liefdevols of de compassie waarvan ik verwacht had dat hier de boventoon zou voeren. Iedereen zit blijkbaar nogal met zichzelf en heeft een boel door te worstelen in stilte waarbij een glimlach er niet meer vanaf kan.
Ik geniet de rest van de dagen dus maar in stilte van de mooie pauwen die op het terrein zijn, de grappige apen die een banaan uit mijn hand eten, zonsondergang vanaf mijn huisje, en heb mijn kussentje naar achter in de zaal verplaatst zodat er wat nonverbale communicatie mogelijk is met Robert. Dit begint klein en stiekem met een opgeheven duimpje en een vragende blik (antwoord: opgeheven duim en glimlach) en breidt zich al snel uit tot een compleet zelfbedacht in de lucht geschreven alphabet, het hele assortiment van Hint en uitbeeldingen welke het tijdens de Lama’s prima zouden doen. Probeer voor de gein zelf eens uit:
‘ Toen ik na het mediteren mijn deur van mijn huisje opende zat er een vogel in mijn kamer op de ventilator. Leuk he? Ik moest een grote vogel nadoen om hem er weer uit te krijgen.’
‘ Twee jongens van mijn groep hadden een schorpioen in hun kamer! En een andere zelfs twee, onder het bed. En onderweg naar mijn huis lag er een grote slang op de weg! Eerst zag ik hem niet, maar er stond iemand naast te kijken. Ik schrok me rot’
‘Ik heb zin in een bruine boterham met kaas’
‘ Ik eet de gepofte rijst met jam. Dat smaakt beter’
‘ Getver, wat stinken die scheten.’ Enzovoorts.
Wanneer een van de assistant-teachers (type bulldog) het doorkrijgt neemt zij pontificaal plaats tussen ons en wisselt haar boze blik af tussen ons beiden en lijkt inwendig te grommen. Het is dan echter al midden op dag 9, nog slechts enkele uurtjes te gaan dus. Op dag tien mag namelijk eindelijk de stilte worden doorbroken, de dag waar iedereen naar uitziet.
De beloofde verlichting of inzichten blijven uit, maar maakt plaats voor grote verbazing: ze kunnen WEL lachen!
Iedereen valt elkaar lachend in de armen en loopt blissfull rond. Ik verbaas me erover dat ik deze lachen niet eerder gezien heb en dat hun liefde en waardering zo spaarzaam geuit wordt dat hier eerst tien dagen tempel aan vooraf moet gaan.
De lessen en meditaties zijn afgerond en de rest van de videofilms waarbij alle uitvoerende temples worden belicht besluiten we dan ook over te slaan. We laten de tempel achter ons om ons s’avonds heerlijk Zen ons over te geven aan alle geneugtes van het dagelijkse leven en meteen maar het uiterste op te zoeken door westers te eten, de bioscoop en een shoppingmall te bezoeken en bier te drinken om zo de balans toch een beetje in stand te houden.
Kortom, de tempel was een unieke ervaring welke ik niet had willen missen: ik ben een hints-assortiment rijker en heb geleerd dat scheten niet om te lachen zijn. Zelfs niet tijdens een noble silence.

Toegepaste vervoersmanieren tijdens de reis:
• Boven op een bus
• Met 16 personen in een tuktuk (overdekte brommer)
• Achterop de openstaande klep van een volgeladen jeep (hooooooold on, turn!)
• Op een kameel, hobbel hobbel...
• Achter een kameel (met bescherming tegen uitlaatgassen)
• In een slaaptrein waarbij je betaalt voor een bed die je vervolgens deelt met 6 zwartreizers.
• Op de fiets waarbij we ons al mondeling toeterend in het Indiase verkeer stortten en ondertussen betaalde lifts probeerde te verkopen aan lokalen (special plice for you, my best friend!)
• In een raftboot met twee gillende dikke (mannelijke!) lokalen bij elk golfje
• In een ultralightdeltavlieger boven de Himalaya’s!
• Aan een elastiekje, 160 meter naar beneden

Mijn huidige activiteiten:
Wakker worden zonder wekker, genieten van het prachtige uitzicht (aquablauwe zee, palmbomen en eilandjes) vanuit het hutje, ontbijten, zwemmen, bruin worden, cocktails drinken en in de avond partij maken. De reis wordt dus in stijl afgesloten: volop genieten!

Ik verheug me erop jullie allemaal weer te zien! Tot snel!

Veel liefs en 9168 kussen (voor elke kilometer 1),

Nienke