Even Tamalezen

't Is uit. Het is officieel over en uit tussen de klamboe en mij. Onze kortstondige relatie is beeindigd en ik denk niet dat we nog vrienden kunnen blijven. Ik ben hem helemaal zat.
De broodnodige verfrissende orkaan welke ontstaat bij het aanzetten van de ventilator, verandert in een sporadisch vermoeid zuchtje wind zogauw ik onder de klamboe kruip. als af en toe een minimaal briesje me door het anti-muskietengaas bereikt mag ik me gelukkig prijzen...en dat ben ik zat.
Net als het feit het instoppen elke avond weer een gevecht tegen de bierkaai is. Vakkundig begin ik bij het voeteneind, strak onder de matras zodat ik er straks lekker vacuum bijlig. Enthousiast ga ik verder bij het hoofdeind...even vakkundig en strak als 't voeteneind stop ik hem in. Tevreden kijk ik op om het resultaat te bewonden...hmm..een scheve wigwam.
Goed. Opnieuw dan maar. Voeteneind. Hoofdeind. En ja hoor...uiteraard schiet het voeteneind weer los. Zucht..
Bij de zijkanten is het hetzelfde verhaal...
Ik kan dus kiezen of mijn hoofd danwel voeten deze nacht belaagd wordt voor hongerige muggesnuitjes...ik kies voor mijn voeten. En het vreemde is hier, je ziet geen mug, je hoort geen mug (dat is een gemis geef ik toe) maar smorgens vind je dan toch ineens 83 muggebulten op je benen...(dit getal berust op de waarheid!)
En dat ben ik helemaal zat. redenen genoeg voor mij om een punt achter de relatie te zetten en op zoek te gaan naar een ander exemplaar. Zoals ze zeggen: geen hand vol maar een land vol!

Verhuisd!
Na de laatste avond door mijn gastgezin genegeerd te zijn (waren ze beledigd dor mijn vertrek en wilden ze mijn terug-beledigen? Waren ze juist beleefd door me 'rust en ruimte' te gunnen?) was ik blij dat ik eindleijk mijn boeltje kon pakken...bye bye luxe...Ghana-life, here I come!

omdat ze van het fenomeen 'taxicentrale' hier in Ghana nog niet gehoord hebben en ik mezelf niet met 'n backpack en twee trolleys op de fiets zag zitten zat er niets anderes op dan naar de dichtsbijzijnde taxistandplaats te rijden, de eerste beste chauffeur aan te grijpen en hem door een wirwar van weggetjes op de fiets naar mijn huis te escorteren. Dit bleek geen overbodige luxe gezien het feit dat het onmogelijk is om met een auto bij het huis te komen en ze geen straatnamen kennen hier om het uit te leggen. We (lees: hij) brengen de koffers naar de auto en stappen in. Na een weer wilde taxirit met de nodige stops onderweg (het goeddoen van de ruitenwisser welke nog in standje opgewonden geparkeerd stond, tanken uit een jerrycan, het begroeten van al zijn vrienden en 3 x omdat de motor afslaat) arriveer ik in mijn nieuwe nederige stulpje.
Met open armen wordt ik ontvangen; "I am your guestmother! You can call me mommi!"
en mijn bagage verdwijnt al in het huis voordatik uberhaupt uitgestapt ben.
op de veranda zit een jongen van mijn leeftijd en lacht breed. "Aaah!! You're welcome!" Nou. da's mooi, bedankt!
Ik ga een gordijntje door en beland in een soort woonkamertje/schuur/gang. 'n Bank, tv, 2 koelkasten (ze verkopen hier overdag ingevroren leidingwater in boterhamzakjes welke je op moet drinken door 'n hoekje er vanaf te bijten en de vloeistof naar binnen te zuigen) en een tafel. Als ik het gordijn aan de andere kant van de kamer doorga beland ik op een binnenplaatsje met heel veel deuren en nog meer waslijnen. Mijn kamer is links en blijkt een geweldig hokje te zijn!
Felblauwe muren wlke versierd zijn door een creatieve uitspatting van 'mommi'; op elke muur staat een prachtige palm- damwel mangoboom.
Ik zie mezelf al liggend op het bed, starend naar de muren, wegkwijnend over een idyllisch strand in het zuiden met een overheerlijke cocktail in mijn rechterhand.
Mijn droom wordt ruw verstoord door een schel: "hello! Diner's ready!" Als in een restaurant wordt het het eten op mijn kamer geserveerd, een teken van respect zodat ik in alle rust kan genieten van mijn maal). En ik moet zeggen; ik heb ook wel trek. (iets waar ik me af en toe nog steeds schuldig over kan voelen hier in het Afrikaanse)
Denkend aan 't goedgevulde voedingrijke en gevarieerde eten van mijn vorige gastgezin til ik nieuwsgierig de deksel op. Ben benieuwd hoe het eten hier is!
Hmm....Spaghetti en rijst. En daar is ook alles mee gezegd. Geen groente, geen vlees, geen vis, zelfs geen lullig tomatensausje. oei...ja hier was ik dus al voor gewaarschuwd en als ik mijn vooorgangers mag geloven blijft dit de komende weken zo. Mmm..smullen!
Maar ach, eerlijk is eerlijk, 't is nog altijd beter vergeleken met de 3 maanden mais en aardappelpap waar ik me in Nederland op ingesteld had.
En zo gauw ik buitenkom en door alle andere hofbewoners razendenthousiast. met brede lachen en klikkende vingers wordt begroet wet ik het zeker: hier ga ik me de komende tijd heel erg thuis voelen.

Toiletparty
Gatverdegatver!! Griezelgriezelgruwel! Blieuwh! Jek! Bah!
1 uur snachts en slapeloos; tot overmaat van ramp ook nog hoge nood.
Hoofdlampje dan maar op, wc-sleutel bij de hand en gaan! In een recordtempo steek ik het binnenlaatje over, met het oog op de bijtgrage musquito's. (en eigenlijk stiekem ook omdat ik nog steeds een beetje bang ben voor het donker)
Wc-deur open, en daar sta ik dan. Oog in oog met mijn allereerste echte kakkerlak...brr!! Hij is nog lelijker dan ik me had voorgesteld.
En als mijn lichtje rondschijnt in het poephokje (een betere naam kan ik voor dit kamertje niet verzinnen) blijkt dat Mr. Kakkerlak niet alleen is; maar er een flink kakkerlakkenfeestje van gebouwd heeft. groot, klein, lopend/rennend of stilzittend; gunstiggelegen (lees; ver weg in een hoekje) of onontwijkbaar (op de deksel van de wcpot)...al zijn vriendjes waren aanwezig.
En aan hun boosaardig bewegende voelsprieten te zien was ik niet uitgenodigd. Ik excuseer me en maak me uit de voeten. Deur dicht, binnenplaatsje over (deze was ineens een stuk minder eng) en nu hopen dat mijn blaas het nog een uurtje of 5 volhoudt...dan is het weer licht en dan zijn ze vast allemaal laveloos richting huis...

Nkoranza, Hand-in-Handproject.
Wat een ontzettend bijzonder, mooi en rustgevend. In 1991 opgezet door drie Ghanezen en een Nederlandse arts..en hoe!
Over elk detail is nagedacht en alles is tot in de puntjes afgewerkt, prachtig!
Hans-in-Hand; een wooncommune voor verlaten, geestelijk gehandicapte kinderen en jong volwassenen. een project wat zelfs voor Nederlandse begrippen erg goed en compleet zou zijn.
het draait bijna volledig op Ghanezen, welke ook wonen in de commune. Ieder heeft ongeveer 2 kinderen onder zijn hoede waar ze voor zorgen. Naar school brengen, de was doen, in bed stoppen, mentale begeleiding. Ook werken alle gehandicapten, waarvan ze de producten dan weer verkoen om een deel van het project te kunnen financieren.
Er is een speeltuin, zwembad, snoezelruimte en een disco.
Een keuken, restaurant, winkeltje en er worden huisjes verhuurd. Er worden kralen gemaakt van glas en plastic, kleden geweven en tassen gemaakt. En alles wordt door de mensen zelf hier gedaan.
Bij het lezen van het informatieboekje val ik stil; alle kinderen worden uitgebreid persoonlijk voorgesteld en hun geschiedenis is niet mis. Achtergelaten bij ziekenhuizen, gevonden in het bos, achtergrond totaal onbekend. Er is zelfs een jongens welke de naam 'nakrezu' droeg, wat zoveel betekend als 'door niemand gewild'. In en intriest.
Maar wanneer je in de commune rondloopt lijk hun verleden ver weg; ze spelen, lachen en maken muziek. Alles heeft een vast ritme en regelmaat en ze lijken gelukkig.
Vanaf het platform van ons bijna-CentreParkshuisje staar ik naar de dorpjes op de andere kant van de heuvel en vraag me af wat er vande kinderen terecht gekomen was zonder dit project...meer dan 'niets' kan ik niet bedenken.

Zaterdag 3 uur; Hand-in-Hand-disco!!
De apperatuur wordt uit de kast gehaald, rolstoelen af en aan gereden en dan kan het helemaal losgaan; iedereen voetjes van de vloer!
Moderne muziek knalt door de megaspeakers en 30 geestelijk gehandicapten hebben elke zaterdag 'n uurtje de tijd van hun leven. Iedereen lacht, straalt en beweegt.
Ik begeef me op de dansvloer, omgeven en vastgeklampt door mijn nieuwe vrienden. Op de grond ligt een jongetje van een jaar of 10; ritmisch te bewegen met zijn hoofd, verder stil. Hij blijkt spastisch.
Ik til hem op en aan zijn lauwe natte broek te voelen is hij nog niet zindelijk.
Hij klemt zich stevig vast en samen zweven we over de dansvloer. Hij maakt blije geluiden en heeft pretoogjes. Wauw! Het geeft echt een goed gevoel iemand zo blij te kunnen maken, ook al is het maar voor even. Het plezier wordt meer en meer; en op een gegeven moment vindt hij het zo leuk dat hij van gelukkigheid zijn plas niet meer op weet te houden. Van mijn middel tot mijn knie voel ik een warme straal welke langzaam veranderd in een zuur ruikende natte vlek.
Geschrokken kijkt hij mij aan..
Maar niets houdt ons tegen en ik doe alsof ik niets merk; we dansen gewoon door.
Helaas...4 uur. en omdat duidelijke structuur een belangrijke houvast is voor deze kinderen is het ondanks de uitzinnige vreugde van iedereen dan ook meteen afgelopen. Ik zet hem weer neer (met stiekem een beetje pijn in mijn hart) en zwaai uitgebreid bij het afscheid. Dan zie ik de allerliefste glimlach die ik ooit van mijn leven gezien heb en even voel ik me helemaal gelukkig. Wat kan het leven toch mooi zijn!

Terugweg
5 Blanken in een trotro. No problem. Come! Come!
Aangezien trotro 1 vol was, werden we begeleid naar trotro 2. Korte impressie: Roest, een blikje waarmee gevoetbalt is en meer ster dan voorruit; Er zat een ster in welke precies in het midden begon en tot alle zijkanten van het raam reikte....Moeten we echt hierin?|
Maar gezien het feit dat de enige lege bus was en je het in Ghana maar nooit weet, hadden we weinig keus.
We stappen in. Bij het wegrijden komen we erachter dat onze bank loszit wardoor de rit een hoog achtbaangehalte krijgt...mede ook omdat het raampje naast mij niet dichtwil en de frisse wind dus door mijn haren wappert.
Het gaspedaal wordt op zijn Ghanees lekker diep ingetrapt (de teller blijft op 0) en meer een meer barsten komen in de voorruit; welke gepaard gaan met een tikkend, knappend geluid.
Voor de zekerheid hebben we vast onze zonnebrillen opgezet en de kragen van onze vesten zo hoog mogelijk omhooggedaan. Het bleek geen Dutch Overacting, maar keiharde noodzaak. Na een uur spanning (ja! ik weet het zeker...nu gaat hij echt! nee, nu wel!! Ahhh nee nu! Pas op...echt bijna hoor!) was het dan eindelijk zover.
De voorruit hing in de auto; de besturder en bijrijder duwen met alle kracht om hem teen te houden en rijden de 'vluchtstrook' op. Terecht.
De chauffeur stapt uit en verwijdert de voorruit. Helemaal.
Een koude winderige rit begint en het Phython-gehalte neemt meer en meer toe...
gelukkig dan ook maar dat er meer en meer mensen bijkomen onderweg, zodat we knus en warm met zijn 4en op een toch al niet ruim 3 persoonsbankje zitten (waarvan 1 ondertussen nog even borstvoeding geeft).
En telkens wanneer we denken dat er nu toch echt niemand meer bijpast stopt de chauffeur even om toch nog iemand op te pikken. niemand blijkt er dan ook moeite mee te hebben dat op den duur de deur niet meer dicht wil en er een persoon half buitenhangt.
Wonder boven wonder bereiken we Tamale zonder door stenen ingeslagen schedels of aangereden schapen. (Misschien wel een kip, maar ik durfde niet om te kijken of hij er lag).
Na deze bizarre en zelfs voor Ghaneze begrippen oncomfortabele rit hadden we toch enige financiele compensatie verwacht. Maar niets was minder waar, onderhandelen bleek onmogelijk en de volle prijs werd betaald.
Maar ach, voor zoveel spanning, sensatie en adrenaline blijft het een spotprijs.
Een middagje Sixflags is een keer zo duur en de helft zo leuk!

Mole National Park
Incheck bus: half 2.
Bus aanwezig: half 3
Vertrek: half 4
Aankomst: half 7
Slaapzaalbedden geregeld (nee, onze bedden waren niet verschoond en de volgende middag vonden we 3 bijna-naakte slapende meisjes op onze bedden; onze slaapspullen weggeschoven)
5 uur: wekker.
half 7: safari!
Al bij het begin wroden we gewaarschuwd; de kans op het zien een olifant is heel klein, het is een kwestie van geluk.
We beginnen de toch bij een hoopgevende afvalbult met wat apen en zwijnen...hmmm..real wild life safari.
Maar al gauw komen we echt in de bush-bush. We zien antilopes (voor de kenner weer te onderscheiden in 14 verschillende soorten maar zelfs van 20 meter afstand zien ze er voor mij allemaal hetzelfde uit; Bambi-lookalike) kleine en grote apen, salamanders, megadikke duizendpoten en als extra bonuspunt zelfs nog een krokodil.
Maaar helaas nog geen olli's...misschien dat ze weggejaagd werden door het op mijn zenuwwerkende oorverdovende geroggel/diepe ophaalgeluiden van 2 Chinezen/Japanners/Koreanen (1 pot nat) uit onze groep. Of misschien door het geflipflop van de veel te grote laarzen (vanaf maat 42 beschikbaar) bij mijn andere medegroepgangers..Tevasandalen met sokken waren namelijk volgens Mr. Guide niet survivalproof. Of misschien bleven ze weg door mijn gil gevolgd door een plons; uiteraard ging ik tijdens deze 'barre' tocht weer eens languit. Ditmaal miraculeus vanuit stilstand. Jammer dat zich daar nou net een regenplas van een meter doorsnee moest bevinden, waardoor ik letterlijk van top tot teen onder de modder zat...survival of the fittest!
Maar 'low and behold!' (een van de weinige dingen die er uit onze gids kwam) daar zagen we toch echt een overechte olifantenkont!!!
En na de poep en pootafdrukken al gefotograferd te hebben (als bewijs dat ze er normaal wel echt zitten) was het toch een erg bijzondere ervaring 't nobele achterwerk (met bewegende staart!) op de gevoelige plaat vast te mogen leggen! (de rest zat verstopt achter een boom, maar dat kon ons allang niets meer schelen)
Voldaan en tevreden stapten we weer richting motel. En opeens, uit 't niets; een megagrote grijze vriend op nog geen 15 meter afstand!
Gespannen fluisterend pakken we onze camera's. Ollie blijkt er totaal geen moeite mee te hebben en blijft uitgebried poseren. Wat een fantastisch indrukwekkend beest! Rustig, wijs, machtig...elke rimpel was te zien, elke beweging nauwkeurig te volgen. Helemaal super!
En net toen we bedachten dat de dag echt niet beter kon worden, spotten we vanaf een uitkijkplaats tegen ieders verwachting in nog 3 olifanten welke uitgebreid in bad gaan. Wat mooi!
Zo puur..en zo vreemd om in een omgeving te zijn waar olifanten echt in het wild 'wonen'. Wat 'n ervaring!

Het project
Omdat de leraar van klasje P4 het allemaal wel gemakkelijk vond dat ik er was en dus niet meer op school kwam, heb ik besloten van project te veranderen.
Het is naar mijn mening namelijk niet goed een plek in te nemen van een bekwame Ghanees, die nu elke dag thuis loopt te niksen. Dat is niet de reden geweest waarom ik naar Ghana gekomen ben. Bovendien is het beter voor de kinderen om les te krijgen van een goede Ghaneze leraar, dan van een onbevoegde blanke die die na 3 maand weer vertrekt.
Dus heb ik afscheid genomen van mijn klasje (toen ze uit volle borst 'Thank you' begonnen te zingen moest ik toch wel echt even slikken) en beloofde ze ze nog vaak op te komen zoeken.
Zo startte ik dus op het Gehandicaptenproject.
Smorgens wordt er Engelse les en wiskunde gegeven aan een groep van 10 volwassen lichamelijk gehandicapten. Smiddags help ik met het opzetten van een winkeltje. De een krijgt naailes, weer anderen zijn kapster of maken sieraden. Zo kunnen ze zichzelf en hun gezin financieel onderhouden.
Een van de deelnemers had na een paar dagen al mijn hart gestolen. Zeinab, een ontzettend gemotiveerd meisje van 21, doof.
2 Weken geleden was ze thuis helemaal in elkaar geslagen en aan haar onzekere angstige gedrag af te lezen is dat niet de eerste keer.
Maar het is geweldig om te zien hoe ze straalt wanneer het haar lukt een woord goed uit te spreken, of wanneer ze smiddags naailes krijgt.
Alleen al wat voor haar kunnen betekenen geeft mijn Ghana-tijd voldoening. Want ik ben me ervan bewust dat ik zeker geen bergen zal kunnen verzetten in deze korte tijd. Maar ik hoop toch wat zandkorreltjs te verleggen waardoor het balletje voor een enkeling net wat anders zal gaan rollen.




Lieve allemaal...dit was het weer voor deze keer. Weer bedankt voor jullie berichtjes, zo fijn om te lezen! Ik kijk alweer uit naar jullie nieuwe reacties!

Al het liefs en dikke knuffels, Nienke.