Week 4

Een weekendje weg!
Zes vrijwilligers, een gammele auto en een persoonlijke chauffeur voor het hele weekend. Off we go!
Twee in de kofferbak, drie op de achterbank en eentje voorin de stoel welke permanent in de lounchestand geparkeerd stond.Het uitzicht onderweg was prachtig. Veel groen, hutjes, brede rivieren en uiteraard weer het altijd enerverende straatbeeld van overgeladen trotro’s (soort minibusjes) met geiten op het dak, vrouwen met babys op hun rug en grote kannen op hun hoofd en af en toe komt er een kudde koeien danwel schapen nietsvermoedend de weg overgestoken.
Maar het moeten missen van het uitzicht was niet de enige reden dat het jammer was dat het donker werd. De grote lichten van de tegenliggers gingen namelijk weer aan, de wandelende negers werden onzichtbaar, de inmens diepe kuilen vielen in het niet en ook de toch al weinig aanwezige en onverlichte borden waren niet meer te zien.
Gelukkig bleek onze Mr. Cabdriver hier een stuk minder moeite mee te hebben en reed in een flink tempo door. Beetje jammer alleen dat een van de anderen hem er na een half uur op moest wijzen dat zijn lichten nog aan moesten. ‘Whoops! I forgot!’ lacht hij breed.
Nadat hij ook nog eens begint te slingeren en afwisselend gebruik maakt van de rechter danwel linkerrijbaan lijkt het ons de hoogste tijd dus voor een kleine stop. Na wat navraag gedaan te hebben waar er goed westers eten te krijgen is, stappen we het aanbevolen ‘Midway-restaurant’ binnen.
De kaart belooft veel goeds: Fried yam (een soort patat), pizza, sandwiches en kip. Deze hoop vervliegt echter snel nadat de niet vooruit te branden serveerster verveelt zei bij het opnemen van de bestelling tussen neus en lippen door vermeld: ‘Only plain rice or fried rice’. Hmm..ok..fried rice dan maar.
Resultaat: Noodles, goed gevulde rijst, een dot sambal, een klodder mayonaise en een koude kippepoot. Dit laatste hebben we dan ook allemaal weloverwogen laten liggen…dankzij onze taxichauf maakte we kennis met het uit Amerika overgewaaide doggybag- fenomeen; zorgvuldig stopte hij onze restjes in een zwart plastic zakje zodat hij vanacht nog een extra lekker maaltje had.
Dan beginnen we aan deel twee van de tocht. De weg wordt langzaam maar zeker slechter en na een tijdje begint het ongenadig hard te regenen. Geen motregen, zelfs geen goede Nederlandse stortbui, maar het is alsof er een douche op de massage-straalstand aangezet wordt en voorlopig niet de intentie heeft te stoppen.
Het zicht beperkt zich tot een meter of 10 en in combinatie met de kapotte vooruit (zie voor je: de reclame dat zo’n ongerepareerd sterretje steeds groter wordt en ten slotte de hele vooruit beslaat; Mohammeds voorruit was nog een fase of 3 verder), de veelal kapotte achterlichten van de medeweggebruikers en de complete geruineerde autowrakken her en der aan de kant van de weg maakten een verwacht rustig taxiritje tot een soort Russisch roulette.
Ik weet niet wie van ons er een beschermengel op zijn schouder heeft gehad, maar we kwamen veilig op de plaats van bestemming: Techiman.
Gelukkig hadden we van te voren al een hotel uitgezocht en deze konden we zonder omrijden vinden. Maar helaas: vol. Mogelijkheid: met z’n 5-en in een groot tweepersoonsbed (toegegeven, deze was inderdaad wel kingsize) en eentje op de bank.Kosten: 30 euro. Nou neu…bedankt.
We bellen voor de zekerheid bij de receptie van dat hotel alvast de volgende. Geen probleem, drie kamers voor een prima prijs. Mohammed de taxichauffeur gestoord tijdens zijn gebed, de taxi weer in (het was inmiddels gestopt met regenen) en op naar de andere kant van Techiman.
Vol. Occupied. No rooms. Het telefoonnummer bleek het nummer te zijn van een man in Kintampo (?) maar het hotel doet alle moeite om voor ons alsnog een slaapplek te vinden. Het lukt. Midden in de stad is er 1 vrij met drie kamers. Perfect.
Arme Mohammed moet zijn gebed voor de tweede maal onderbreken (uiteraard op eigen initiatief, aanbieden om te wachten tot hij klaar is neemt hij niet aan) en brengt ons richting centrum.
Maar helaas, het was de Ghanaian way. Er waren geen kamers vrij en nee, hij was ook niet gebeld. Zucht…wat nu?
Vermoeid ploffen we neer en proberen Hotel 1 telefonisch te bereiken. Geen netwerk. Wachten , wachten en overleggen.
Dan komt de nachtwaker (welke er uit zag als een veteraan, inclusief groot geweer, maar dat terzijde) zijn hokje uit met ‘n sleutel. Hopla! Zomaar ineens een kamer vrij!
Dat we deze met zijn zessen moesten delen en we qua prijs schandalig afgezet werden was allang geen probleem meer. Zeker niet toen bleek dat het bed dubbele matrassen had en iedereen dus een heerlijk slaapplekje kon creeen.
Volgende ochtend onbijt in Hotel 2: Spanisch Omelet met toast! Mmm! En voor de zekerheid maar vast de kamers voor die nacht gereserveerd. Weer de taxi in (ditmaal met zijn 9-en: 4 in de kofferbak, 3 op de achterbank, 1 in de lounchestoel en uiteraard Cabdriver Mo) en op weg maar de grotten in de buurt.
Gelukkig was het een klein stukje, was comfortabel was het niet te noemen op deze weg vol gaten (lees: gaten met af en toe een stukje weg ertussen) en nauwelijks vering.
in Buoyem aangekomen werden we hartelijk ontvangen en vanaf hier werd de trip voortgezet met Mr. Guide. De weg er naartoe was te slecht voor de auto om zo volbeladen te zijn (nog slechter dan de al afgelegde weg?!) en dus ging hij met de motor mee. Om de auto wat te ontzien moesten er 2 achterop de motor mee…Dat liet ik me geen twee keer zeggen..Graag!
Zo zat ik dan ineens gesandwicht heerlijk te genieten van het uitzicht: regenwoud, bergen, rieten huisjes en lachende, zwaaiende en roepende kindjes.
Het gezicht van onze taxichauffer betrok echter verder met de minuut…door alle hobbels, kuilen, hellingen, en onbegaanbare wegen zag hij zijn ijzeren broodwinning al in de vernieling (op de heenweg was hijook al een wieldop verloren).
De tocht was fantastisch. Met een rugzakje ‘hiken’ door Afrikaanse bossen, genietend van de geweldige beelden om me heen: reuzebomen, palmbomen, termietenheuvels, een akker in de middle of nowhere en mooie rotsen. Af en toe werd deze rust ruw verstoord door een: ‘Run!! Fast!!’; een teken dat dat stukje bos stikte van de bloedzuigers…Ieuwhl!
Gelukkig hebben deze beestjes de weg naar mijn bloedbaan niet gevonden, maar daarentegen mocht ik wel tweemaal een bijtende mier verwelkomen in mijn sok. Amaraba! (Welkom op z’n Ghanees)
Ook behoorde het bezoeken van grotten tot de trip…vleermuisgrotten.
Op handen en knieen door smalle gangetjes; geen licht en honderden fladderende vleermuizen om je heen…super! Bij de laatste grot werd het sommigen afgeraden erin te gaan en het werd al snel duidelijk waarom. ‘n Soort van tijgersluip/slangenmoves door een piepklein gangetje om in een gigantische grot met nog gigantischer vleermuizen uit te komen. Daarna met een gammel glibbererig laddertje richting het licht, en om het af te maken klommen we via de wortels van een boom de laatste 5 meter omhoog.
Toch weer wat anders dan de Holterberg…

Donderdag
Omdat donderdag iedereen al begon met koken voor het Suikerfeest zaterdag, waren we een dagje vrij. Deze besloten we goed in te vullen door kinderen te gaan schminken. Dus gingen we met zijn 3en op onze fiets op zoek naar een verloren en behoeftig dorpje. Na eerste in de Tamalese villawijk beland te zijn, kwamen we via een kleine omweg dan toch uit bij een hutjesdorp.
We installeerden ons onder een grote boom (schaduw is hier geen overbodige luxe!) en nadat we de schminkspulletjes in een voormalig kippehokje uitgestald hadden en wat kinderen om ons heenverzameld hadden kon het feest beginnen. Drie kinderen kwamen na een poosje voorzichtig naar voren en durfden de gok te wagen om hun gezicht te laten beschilderen. De meegenomen moeders hadden een nog grotere lol dan de kinderen die toch wat angstvallig de reacties van de anderen afwachtten.
Na ze hunzelf te hebben laten bewonderen in een spiegel (wat al een avontuur op zich voor ze was) besloten we verder te gaan en kwamen na een korte tussenstop uit in een armoedig wijkje aan de rand van het centrum van Tamale.
Onder een boom zaten een paar vrouwen met hun kinderen, een prima doelgroep leek ons.
Fiets geparkeerd, schminkdoos uit de tas en gaan! Nieuwsgierige kinderen kwamen toegestroomd, maar de meeste vonden het leuker om te kijken dan geschminkt te worden. Een paar stoertjes stapten naar voren en wilden wel een ander gezicht...hilariteit alom, vooral voor de omstanders. Wat plaatselijke oude mannen waren echter over het tafereel veel minder (lees: niet) te spreken, en liepen dan ook boos weg, denkend dat wij een vloek aan het uitoefenen waren op deze kinderen. Voor ons het teken ook ons boeltje in te laden en op de terugweg nogmaals uitgebreid stil te staan bij de grote soms zo onwaarschijnlijk lijkende cultuurverschillen...

Zaterdag - Sella!
Eindelijk is daar dan het einde van de ramadan (yes! Goodbye Mr. Screamer onderaan m'n slaapkamerraam om 6 uur smorgens!) en het begin van het zo naar toegeleefde Suikerfeest (= Sella).
De meeste winkels zijn (bij hoge uitzondering) vandaag gesloten en iedereen heeft zijn beste kleren aan. Voor het eerst ziet iedereen er op de weg van mijn huis naar de stad tiptop verzorgd uit. Mooie stoffen, haren getrimd (knippen kan niet met hun coupes) of op kunstzinnige wijze vastgemaakt, kleurrijke jurken en mannen in gewaden op scooters op weg naar vrienden, familie of de moskee om feest te vieren.
Ook zou er s'avonds een groot feest zijn in de stad. Dat wilde ik natuurlijk niet missen en trok ook mijn mooiste pak aan.Maar helaas, de club was op een paar hitsige negers na leeg en van een 'groot bruisend feest' was zeker niet te spreken. Na wat pasjes gemaakt te hebben verzochten onze blasen ons het toilet te bezoeken. Gezien de staat van de aanwezige wc besloten we ons te wagen aan de openluchttoilet...Daar liepen we dan, al pratend en mugen van ons afslaand op zoek naar een geschikt plekje. En ineens..Daar lag ik dan! Languit met een doorweekte voet en een stekende knie en elleboog.
Het duurt even voor het tot me doordringt wat er nou gebeurde en zo gauw ik het me realiseer bekruipt me een gevoel van walging en kokhalsen me, gepaard met een lach.
Mijn rechtervoet heeft zojuist de twijfelwachtige eer gehad kennis te maken met de hier talloos aanwezige poepgoten; oftewel open riool.
Op mijn blote (geschaafde) knieen heb ik God en Allah ('t is hier een beetje 50/50 verdeeld, dus kan ze beter allebei te vriend houden...en het was die dag per slot van rekening wel een Islamitisch feest) bedankt dat ik eerder die avond besloten had mijn teenslippertjes om te ruilen voor mijn hoge, stevige Allstars..Tja,,,weer eens wat anders, poep in ipv onder je schoen..
De schaafwonden afgespoeld met 'pure water' en eenmaal thuis kon ik voor de eerste keer in mijn Ghana-tijd m'n EHBO-setje tevoorschijn halen. Onder de verlichting van mijn hoofdlampje (ja, die staat heel charmant) mocht ik de beginselen van wondverzorging toepassen: Spoelen, ontsmetten (Aargh! auw) en afdekken...en ohja...vooral niet op mijn rechterzij gaan slapen. Weltrusten.

Zondag
Er was weer water dus er mocht gewassen worden!! En met het oog op mijn lege kledingkast en overvolle ‘wasmand’ (koffer) was dat geen gek plan.
Na goed gekeken te hebben naar de ingehuurde wasvrouw van mijn gastmoeder probeerde ik haar zo goed mogelijk te imiteren: Vier emmers op een rij die je per kledingstuk afwerkt. Per emmer wordt het schuim wat witter en in emmer vier is je kledingstuk dus officieel schoon. Simpel als wat.
Dacht ik.
Nadat ik lekker Nederlands mijn kleren op kleur gesorteerd had (dat vind ik thuis ook altijd het leukste gedeelte van de was doen , en die pret wilde ik me hier niet ontnemen) kwamen de poetsvrouwen al lachend en giebelend aangelopen en bleven ongegeneerd op een meter of 2 afstand staan kijken, elkaar al aanstotend, wijzend en Dagbanli-pratend met elkaar. Hmm…ok.

Er was geen stoel, dus zat ik gehurkt en bij gebrek aan warm water had ik in elke emmer wat Biotex vakantie (toch handig dat spul) opgelost en begon vol enthousiasme aan mijn stapel kleren. Het gelach en gepraat van de dames nam toe en de voorbijkomende tuinman grinnikte ook bij het aanblik van een wassende blanke en vroeg of hij me mocht helpen.
Denkens aan mijn sokken en stoffige hempjes die nog op de te wassen stapel lagen stond het schaamrood me al op de kaken en zei vriendelijk: ‘maybe later’ (het beste antwoord hier om iets aft e wijzen, een simple ‘no’ wordt vaak niet erg gewaardeerd)
Een kind besluit me toch te helpen en even later begeeft ook de gastmoeder zich uit de luie stoel om zich over emmer 4 te bekommeren; vrolijk lachend en pratend met haar poetsvrouwen die hun verbazing ook niet onder stoelen of banken schuiven…Ja, hoewel ik uit alle macht schrobte, wreef, sopte en letterlijk in het zweet werkte om de kleren schoon te krijgen bleef ik een attractie.
Haha…pas voor de eerste keer sta ik er bij stil hoe gemakkelijk het is om slechts een deurtje open te hoeven doen, poeder toe te voegen, een knop te indrukken en een uurtje later de was er door en door schoon weer uit kan halen. Nee, dit was duidelijk geen: ‘hoppe hoppe hoppe, effe lekker soppe, heen en weer en schoon issie weer!’ maar noeste arbeid. ;-)
Het lachen van de dames werd me duidelijk; het jongentje legde me uit dat je hier niet gehurkt de was doet, maar gebogen. Al hurkend zijn je armen namelijk ‘lazy to do the washing’ (?) Het is dus beter om je benen gestrekt en je bovenlichaam recht te houden, welke je dan in een hoek van 90 graden ten opzichte van elkaar buigt, zodat je armen er lekker bij bungelen.
Ik kan je uit ervaring vertellen: datis niet bepaals een prettige en ARBO-waardige houding om je broek uit te wringen...laat mij maar lekker hurken!

Wist je dat:
* De meeste mensen hier hun tanden poetsen met stokjes?
* Je hier je motorrijbewijs kan kopen?
* Ze hier roze kippen hebben?
* Lunchtrommeltjes de vorm van een emmertje met deksel hebben?
* Ze hier groente te drogen leggen op straat?
* Ik zongedroogde tomaten nu ineens een stuk minder aantrekkelijk vind in pastasalade?
* Cola uit een plastic fles 3 x zo duur is als cola uit een glazen fles?
* Ze hier kickers hebben die eruit zien als stenen?
* Ik daar achter kwam toen ik per ongeluk over eentje heen fietste?
* Babys meteen op de dag van hun geboorte oorbellen en ‘beads’ (een buikketting) krijgen?


Lieve allemaal..dit waren weer mijn belevenissen afgelopen week in een notendop. Iedereen superbedankt voor de reacties op de site, mailtjes en berichtjes...blijft echt superfijn om te lezen en een welkome afwisseling van het Ghaneze leven hier!! Al het liefs en heel veel knuffels,

Nienke