Een goed begin is het halve werk!

Noem het impulsief, hals-overkop of gewoon geweldig, maar de komende zeven weken zit ik in Thailand! Na een reis van 48 uur ben ik veilig op plaats van bestemming aangekomen..en het is er fantastisch!

Reis:
Vrijdagmorgen half 11 doe ik de voordeur van Huize GPO achter me dicht, wetend dat ik over bijna twee maand pas weer voor dezelfde deur zal staan, met een glimlach om enerzijds de herinneringen aan een geweldige tijd,. anderzijds om weer fijn thuis te zijn. Het groene rugzakje op mijn rug zal nu de komende tijd mijn nieuwe huisje zijn. Ik haast me naar het station, spring in de trein en relax twee uur lang op weg naar Utrecht waar de internationale trein richting Dusseldorf op mij zal wachten. So far so good.
Ikvoel me dan ook al meteen een wereldreiziger wanneer ik voor het enorme bord op Utrecht Centraal sta om uit te zoeken van welk perron mijn trein vetrekt.Mijn ogen glijden over de vele plaatsnamen en blijven steken bij Dusseldorf. Ah! Mijn trein! Perron: "Rijdt niet vandaag". Wat!? Dit is vast niet waar. Ik pak mijn treinticket en er staat toch echt 11 juli. Na nog driemaal checken wordt ik echt zenuwachtig en ren naar de infobalie. Hopend op een vriendelijk en geruststellend woord leg ik mijn situatie uit.Ik probeer zo normaal mogelijk over te komen, ondertussen trillend en denkend aan mijn vliegtuig dat over 4 uur vertrekt en aan alle gevolgen vandien wanneer ik er niet inzit. Maar waarschijnlijk had de baliemedewerkster OF een te strak zittende string aan OF zojuist een blauwtje gelopen bij de mede-reisadviseur, want vriendelijkheid en meelevendheid bleken geen woorden te zijn uit haar Dikke van Dale.
Hoe stom ik wel niet was om geen nieuwe te kijken voordat ik zou gaan vliegen, en dat ik hier dan nu maar mooi stond. En voor de volgende keer...Gelukkig sprong er toen een vriendelijke man bij, die mij roder en roder zag worden, en mijn ogen steeds iets vochtiger, die uitlegde dat er een extreem groot ongeluk gebeurd was in Duitsland en dat er door materiaalgebrek nu geen treinen meer reden. Hij gaf een blaadje met een alternatieve route (5 keer overstappen, bussen en intercities en boemeltjes) en wenste me veel
geluk. Wederom rennend met mijn backpack was ik in no-time op het juiste perron waar direct te trein vertrok.
Ondertussenm was mijn stressmax tot het hoogtepunt in jaren gestegen, wat tot grote frustratie leidt in een positie waarin je domweg niets kan doen dan wachten. Gelukkig waren al mijn schietgebedjes in de trein niet voor niets en leek elke trein danwel bus te wachten om meteen nadat ik instapte te vertrekken. Zo bereikte ik drie kwartier voor 'take-off' het vliegveld. Met inchecken, douanecontrole (waar ik achter een stel giebelde Turkse meisjes stond die niet begrepen dat al het vloeibare verboden was, en een enorme scene schopten toen de dounanier een bodylotion wilde weggooien) en het lopen naar de gate maakte dat ik precies 5 minuten over had voordat de slurf sloot. Thank God!

12 uur later land ik Bangkok...wat geweldig! Ik ben in Azie!!!
Next mission: naar het treinstation Hualumpong komen. na vier verschillende uitspraken te hebben geprobeerd, een spelletje Hints in Thai speel en tot slot 'kedengkedeng' van onze Guus uit de kast te hebben gehaald begrijpt de taxichauffeur waar ik naartoe moet. Voorbereid als ik was laat ik mij natuurlijk niet afzetten en weet wel een euro van de prijs af te krijgen. Jammer dat ik later hoor dat ik alsnog 7 keer teveel betaald heb...leuk geprobeerd.
Het kaartje voor de nachttrein halen gaat verbazingwekkend makkelijk, en als persoon die het laastte plekje in de trein reserveert mag ik mezelf wederom gelukkig prijzen.
Het valt me op hoe goed alles hier georganiseerd is, voor alles is een systeem. Bovendien zijn de mooie dingen hier ook werkelijk echt ontzettend mooi en bijzonder.
Vanuit de trein zie ik 18 uur aan landschappen voorbijtrekken en het ene uitzicht is nog adembenemender dan het andere. Nog maar een paar uur in Thailand maar nu al fan!

De volgende morgen wordt opgehaald van het station samen met en grote groep andere internationale vrijwilligers. Samen gaan we de komende tijd 'Creative English Teaching' op verschillende basisschooltjes voor de stichting Dalaa-Thailand. Achter deze organisatie zit een groep enorm enthousiaste en gemotiveerde mensen die zich vol overgave inzetten om de wereld een stukje beter te maken, en de communicatie tussen verschillende culturen te bevorden. We slapen dan ook met zijn allen in een groot huis in een dorpje. Smorgens en savonds eten we samen en bespreken we dag. Hoe gingen de lessen? Zijn er nog tips? Maar ook vele andere boeiende gesprekken over alle aspecten van het leven komen voorbij.
Met achttien personen met culturele achtergronden uit Korea, Finland, Nederland, Japan, Schotland, Thailand, Belgie en Frankrijk in een huis samen geeft intergratie wel ineens een heel leuke betekenis.

Ik heb het nu hier al helemaal heerlijk naar mijn zin, en ben er volledig van overtuigd dat het geweldige weken zullen worden.
Thailand wordt ook wel het Land van de Eeuwige Glimlach genoemd, en dat dit niets teveel gezegd is, mag ik hier in levende lijve ondervinden.
Volop genieten!

Ontdekkingen:
1. Afdingen in een taxi is niet overbodig!
2. Thais eten is heel erg lekker! (zal wat recepten meenemen naar NL voor de liefhebbers!)
3. Een monnik in oranje gewaad mag best op Nike-air-maxsandalen lopen en met een mobieltje bellen...weg romantisch beeld.
4. Je geeft hier geen hand om je voor te stellen of te groeten, maar houdt je handpalmen tegen elkaar voor je borst en buigt licht te hoofd.
5. Dit tot in de Mac Donalds doorgedrongen is, Onze grote vriend ronald staat hier in de zojuist beschreven 'wai'-houding. Hoezo 'Mac Donaldisering van de wereld?'
6. Je hier kinderen geen aai over de bol mag geven! Dit is namelijk het meest heilige lichaamsdeel.

Lieverds, ik kijk uit naar jullie reactien en ik wens jullie allemaal een heel fijne zomer daar en tot in september!

Dikke kus en veel liefs!